Het familiale en landelijke karakter van AD Gooik

“Mijn overgrootmoeder had een café waar je via een zijdeurtje in een klein winkeltje terechtkwam. Wekelijks kwam er ook een kapper”, weet Bruno Schelck. En dat allemaal op een 50-tal meter van waar hun AD vandaag de dag nog steeds gevestigd is.

Bruno is dus de vierde generatie die aan zet is. Zijn ouders – de krasse zeventigers Julien en Greta – draaien ook nog mee. “Ze zijn er elke dag van openings- tot sluitingstijd. Mijn vader komt in de week om 5u45 en in het weekend om 4u45 de deuren openen”, vertelt hij. Als enig kind leek het logisch dat hij ooit de zaak zou overnemen. Toch kwam hij er pas in 2021 bij. Tot dan had hij een eigen zaak in gordijnen en decoratie. En de eerste twee jaar houdt Bruno – industrieel ingenieur van opleiding – zich voornamelijk bezig met de verbouwingen. 

Eind juli 2022 sluit de familie Schelck de deuren van hun winkel en verhuizen ze een groot deel van het assortiment naar een tent op de parking. Vier maanden lang blijft de tent van 600 m2 er staan. “We hebben alle opties overwogen om de winkel open te houden tijdens de verbouwing. Maar omdat we zowel een nieuwbouw als een remoddeling planden, was dat niet haalbaar. Het zou het project ook alleen maar vertragen."

"Kassa’s, koelkasten, airco, verwarming, zelfs een alarmsysteem en schuifdeuren. Alles hadden we in de tent voorzien. Een goedkope oplossing was het niet. Maar zo konden we de winkel wel openhouden voor onze klanten én onze mensen aan het werk houden.” 

Ook vader Julien volgde de werken mee op. “Die wist heel goed wat hij wou”, glimlacht Bruno. “Gezien onze ligging hier in Gooik wilden we het landelijke karakter van de winkel bewaren. Daarom hebben we gekozen voor een rode gevelsteen in combinatie met houtwerk en een mooi aangelegde parking met bloemenperk.”

Je hebt van aan de kassa’s dankzij de hoge glaspartijen ook een prachtig zicht op de omliggende velden. Boven de kassa’s hangen oude foto’s die de familiehistoriek weergeven. Van het kleine cafeetje met winkeltje van zijn overgrootmoeder, over de kleine superette van zijn grootouders tot de ruime AD Delhaize die zijn ouders bouwden. 

“De binnenkant moest zo modern mogelijk worden,” vervolgt Bruno. “Met een klemtoon op verse producten uiteraard, en dan met name de beenhouwerij. We maken het gehakt, de pensen, de droge worsten … hier nog allemaal zelf. Daarvoor zijn we hier in de streek echt gekend. En er is nu ook een authentieke bakkerij die volledig zoals vroeger werkt.”

Bruno toont ons de afdelingen in de winkel die volledig aan de zijkanten liggen. “We hebben het zodanig opgebouwd dat je kan winkelen zoals je kookt: eerst de groenten, dan de patatjes of het brood erbij en zo naar het vlees en uiteindelijk de wijn. De droge voeding ligt in het midden van de winkel.” 

De oppervlakte van de zaak is quasi verdubbeld. Van 860 m2 naar een kleine 1.800 m2. “Onze mensen werden vroeger polyvalent ingezet. Nu staan ze meer vast per afdeling. Dat heeft wel even een klik gevraagd”, geeft hij toe. “Maar na verloop van tijd staan alle neuzen wel weer in dezelfde richting.”

Bruno heeft alleszins de juiste bagage om dat waar te maken. Een voordeel volgens hem van een tijdje een eigen zaak te runnen. “Die ervaring heeft me de nodige inzichten en mensenkennis gegeven. Ik ben ook jaren voetbaltrainer geweest. Dat lijkt misschien banaal maar het helpt wel.” 

Bruno heeft dan ook snel de rol van tussenschakel opgenomen: tussen de mensen op de vloer en het management. “De taken zijn goed verdeeld. Ik houd me vooral bezig met de personeelsplanning en het operationele luik, mijn ouders en echtgenote zijn verantwoordelijk voor het algemene management, de financiën, boekhouding enzovoort. Er is dus een duidelijke scheiding. Dat is wel gemakkelijk, zeker in een familiezaak”, knipoogt Bruno.  

Het familiale karakter loopt hier alleszins als een stevige rode draad doorheen de zaak. “We komen qua oppervlakte misschien in de buurt van een supermarkt, maar naar ons gevoel is en blijft het nog altijd een familiale buurtwinkel. En dat moet blijven”, besluit hij.