De strengste controles, het duurzaamste aanbod

Voor de leken onder ons: sluitkolen zijn koolsoorten die een gesloten krop vormen omdat hun bladeren dicht tegen elkaar aansluiten, zoals savooi-, witte en rode kool. Olivier plantte de sluitkolen in mei. “In het begin moet er niet zoveel aan gedaan worden”, vertelt hij.

“Om alles onkruidvrij te houden, schoffelen we de bodem wel regelmatig. Dat is sowieso goed voor een gezonde bodem, zo breng je er zuurstof in. Maar het is ook een bewuste keuze om zo weinig mogelijk herbiciden te gebruiken.”  

“Het telen van sluitkolen is al bij al niet zo moeilijk, je moet wel alert zijn voor trips. Dat zijn kleine insecten die zilverachtige vlekken en kurkachtige plekken veroorzaken op de bladeren. Zeker in een droog jaar is de ‘tripsdruk’ echt een uitdaging omdat de gewasbeschermingsmiddelen dan minder goed werken."

"De voorbije zomer was warm en opvallend droog. De bestrijding van de trips vond daarom vooral ‘s nachts plaats, om optimaal te profiteren van de dauw en hogere luchtvochtigheid. Ik was gedurende meerdere zomernachten vanaf 1 uur tot 9 uur ‘s morgens bezig op de velden. Het kostte me extra geld, tijd en werk. Maar een goede productkwaliteit is prioritair.”   

De oogst van de sluitkolen start in september. “Tijdens het oogsten wordt een deel meteen marktklaar gemaakt en naar de veiling gebracht. De rest stockeren we meteen in frigo’s. Dankzij deze goede bewaring kunnen we nog tot midden juni kolen aanleveren op REO. We kunnen dat omdat mijn vader nog veel meehelpt”, vervolgt Olivier. “Het vraagt immers heel wat organisatie om te oogsten, de kolen van het veld naar de loods te brengen, te sorteren en naar REO te rijden.”

Olivier vertelt dat hij gespecialiseerd is in kleinere kolen. Echte lichtgewichten zijn de kolen niet. Ze wegen gemiddeld zo’n twee kilo. Vorig jaar besliste Olivier om deels machinaal te oogsten. Hij investeerde in een dure oogstmachine. Het brengt ons naar de grote investeringen die jonge telers vaak moeten doen, zeker in vergelijking met de omzet die ze realiseren. Zijn grootste uitdaging blijkt toch de zware administratieve last te zijn.

“Wat en wanneer we bemesten, waar iets groeit … alles moet geregistreerd worden! Gelukkig helpt mama. Anders zou ik de helft van de week aan mijn bureau zitten.” Het leukste aan de teelt vindt hij de handel zelf en de dagelijkse contacten met de veiling. “Elke klant vraagt zijn eigen type kool en soort verpakking. Dat kan van dag tot dag veranderen, maar houdt het wel spannend.” 

Net zoals collega-telers werkt Olivier zo duurzaam mogelijk. De frigo’s werken met een natuurlijk koelmiddel – propaan – en verbruiken 30% minder energie. Er liggen zonnepanelen en er staat een groot bassin om water op te vangen. Een veeteler haalt het eiwitrijke snijafval op. Via een ingenieus systeem weet Olivier perfect waar de grond meer of minder stikstof nodig heeft, zodat hij gefractioneerd kan bemesten. Hij verwijst ook naar de groene plastic EPS-klapkisten die hij gebruikt en waarmee hij jaarlijks tienduizenden kartonnen dozen uitspaart. 

“We proberen zo efficiënt mogelijk te werken. Dat moet ook wel. Onze productiekosten zijn de laatste vijf jaar verdubbeld. En de verkoopprijzen zijn natuurlijk niet gevolgd. Ons risico is dus veel groter geworden. Een kleine fout kan meteen veel geld kosten.”

Het verklaart waarom er veel telers verdwijnen. Hij ziet de toekomst wel nog positief in. “Zolang er organisaties zoals REO zijn die ons ondersteunen”, vervolgt hij. “We hebben de strengste controles op fruit en groenten in Europa. En het duurzaamste aanbod. Daar mogen we gerust wat trotser op zijn."

"Ik vind boer zijn nog altijd één van de mooiste beroepen. Gelukkig is er weer wat meer respect voor de stiel, zeker in een kleine gemeente als de mijne. Op het einde van het oogstseizoen rijdt mama rond om de buren te bevoorraden met onze groenten. Dat is toch het mooiste wat er is!”