Van leercontract naar duaal leren

Sinds zijn 15e werkte Luc De Haes voor  verschillende bakkers op leercontract. Beginnen deed – de inmiddels 40-jarige – Luc in de bakkerij van zijn toenmalige schoonbroer. “Dat was een strenge baas,” herinnert hij zich. “Maar ik mocht veel zelf doen. En toen hij zag dat mijn werk in orde was, liet hij mij ook doen. Ik heb altijd wel het geluk gehad om voor goede bazen te mogen werken.”

Toch komt er een mindere periode in zijn leven. Door een samenloop van omstandigheden en foute vrienden belandt Luc een tijdje in de gevangenis. “Ik schaam me er niet voor”, vertelt hij. “Ergens is het mijn redding geweest. Wie weet waar ik anders was geëindigd. Alleen zonde dat ik er drie jaar van mijn leven voor heb moeten opofferen. Na één dag had ik mijn lesje wel al geleerd.” 

Op de foto: Brian, de zoon van Luc, werkt mee in de bakkerij en leert Jarno de kneepjes van het vak.

Na die moeilijke periode begint Luc meteen opnieuw in een bakkerij. Met één drijfveer: iets opbouwen voor zijn twee kinderen. En vier jaar geleden maakt hij die droom waar als hij een bakkerij in Mechelen kan overnemen. Ondertussen werkt zijn zoon Brian ook mee in de bakkerij. Zijn dochter Brandy zat vroeger ook in de zaak maar volgt nu een opleiding boekhouding. “Graag naar school gaan, dat heeft ze blijkbaar geërfd van haar mama”, lacht Luc. “Ik vond school maar niks. Ik kon niet wachten om te beginnen werken.” 

En die ervaring maakt hem de ideale baas voor Jarno De Coninck die via het systeem van duaal leren bij hem aan de slag is. Maandag, dinsdag en woensdag begint Jarno om 4 uur. In het weekend zelfs om 3 uur. De andere dagen gaat hij nog naar school. “Voor je zo’n jonge gast aanneemt, moet je eerst een goed gesprek hebben”, weet hij. “Komt hij enkel en alleen werken omdat hij niet naar school wil gaan? Of heeft hij écht interesse om het vak te leren? Jarno is hier een paar keer komen helpen en ik zag meteen dat hij wist waar hij mee bezig was. En dat hij ook interesse heeft in de bakkerij.” 

En dat is nodig want Luc geeft toe dat hij ook geduld met Jarno moet hebben. En hem goed in het oog moet houden. “Ik herken veel van mezelf in hem”, glimlacht Luc. “Ik denk dat veel werkgevers te hoge verwachtingen hebben van iemand die op zo’n jonge leeftijd begint. Als je iets niet deftig uitlegt, kan je het ook niet deftig leren, hé.”

De 16-jarige Jarno speelt voetbal op een vrij hoog niveau en Luc past zijn uren graag aan zijn trainingen of wedstrijden aan. Hij is ervan overtuigd dat je de flexibiliteit die je geeft ook weer terugkrijgt. Het resultaat mag er zijn. Jarno ontpopt zich tot een echte patissier. “Toen hij hier nog maar twee à drie weken was, heeft hij eens fruittaartjes gemaakt. Ik was echt onder de indruk. Hij deed dat écht goed. Veel beter dan Brian het deed want in het begin want die legde er altijd te weinig fruit op”, lacht Luc. “De fruittaartjes van Jarno zijn top!”