Lekker Dichtbij

Elke Froyen had een carrière van 23 jaar in de verzekeringssector achter de rug toen ze besefte dat het hoog tijd was voor iets anders. Maar wat precies, dat wist ze nog niet. Wanneer de coronacrisis begin 2020 uitbreekt, vallen de fotografieopdrachten van Raf van de ene op de andere dag helemaal weg.

“Op dat moment ging de bakker in onze buurt met pensioen. Hij stopte en had geen overnemer”, vertelt Elke. “Raf heeft hem dan al lachend voorgesteld om er een pop-upbuurtwinkel te beginnen. De bakker heeft ons die namiddag nog opgebeld om te vragen of het een serieus voorstel was. Vier dagen later hebben we beslist om er volledig voor te gaan. De winkel is uiteindelijk maar een dikke week dicht geweest voor de nodige aanpassingen.” 

“We hebben eerst een bakker gezocht die ons kon beleveren. Ik wou absoluut ook groenten en fruit aanbieden, ook al was de zaak daar niet echt op voorzien. Ik heb altijd in de stad gewoond en vond het normaal om mijn boodschappen met de fiets te doen. Dat moest hier ook mogelijk zijn. We kennen de sector totaal niet maar worden heel goed geholpen door onze leveranciers. We hebben advies gekregen, hulp gehad met de installatie … Iedereen was heel enthousiast en positief. Nu nog steeds en dat voelt verfrissend.”

In april openden ze de deuren van hun ‘Vers-winkel Lekker Dichtbij.’ Na een half jaar is het pand al te klein. Bovendien had de eigenaar het te koop gezet. “We zijn gestart met een pop-up-concept. Maar hadden wel het plan om er mee door te gaan als het zou aanslaan. Dus we wilden wat meer zekerheid.” Elke en Raf leggen al hun spaargeld samen, spreken de bank aan en kopen een nieuw pand aan de overkant van de straat. “Het stond nog leeg. We konden het helemaal naar onze goesting inrichten”, vervolgt Elke.  

Na de verhuis naar hun nieuwe pand breiden ze het assortiment nog wat uit. Vooral de cadeaumanden en pakketjes krijgen meer ruimte. Dat werpt zijn vruchten af. “We hebben al eens honderd pakketjes mogen maken  voor het personeel van een zorginstelling in het dorp. Vorige week is de school komen vragen of we iets voor de Dag van de Leerkracht willen maken.”  

De klanten komen voornamelijk uit de buurt. De meeste zelfs met de fiets of te voet, zoals Elke had gehoopt. “Wat wel opvalt is dat veel van onze klanten alleen wonen”, vult verkoopster Sofie aan. “Die hebben soms gewoon nood aan een babbel en daar maken we met plezier tijd voor.”

“Onlangs zijn er zelfs mensen ons komen bedanken. We waren de enigen met wie ze nog contact hadden tijdens de lockdown. Dat was echt wel heel hartverwarmend”, zegt Elke.  

“We willen ons niet vergelijken met een supermarkt waar je uit 100 vergelijkbare producten kan kiezen. Daar hou ik zelf niet van. Ik verkoop bijvoorbeeld maar één soort aardbeienconfituur”, legt Elke uit. “Op wat ik mijn keuze voor producten dan baseer? Ik kies op mijn eigen gevoel en ga altijd voor lekkere, kwalitatieve  en – als het kan – Belgische producten.”  

“Het is niet altijd makkelijk om je aan je eigen principes te houden, heb ik gemerkt. In het begin hielden we heel erg vast aan de Belgische herkomst van ons assortiment. We hadden aan de groenten- en fruitleverancier laten weten dat we enkel groenten en fruit uit ons land wilden. Met een kritische blik vroeg hij wat we dan in de winter zouden aanbieden. Of wat we zouden antwoorden als klanten naar bananen en appelsienen vragen. Na een week hebben we ingezien dat we op dat vlak toch wat toegevingen moeten doen.”

“We hebben gemerkt dat het in de zomer soms heel rustig is. Daarom overwegen we om tijdens de zomermaanden volgend jaar wat tafeltjes en stoeltjes buiten te zetten op het terras voor de winkel. Bedoeling is dat je een drankje en koffiekoek binnen komt bestellen en dan buiten kan opeten.” Een uitbreiding of tweede zaak staat voorlopig niet op het programma. “We willen hier nu rustig verder groeien. We wonen in het dorp en dat appreciëren de klanten. Als je een winkel opent in een ander dorp, is dat sowieso minder persoonlijk.”

Ondertussen is Raf terug volop aan het werk als fotograaf en runt Elke de winkel alleen, met de hulp van Sofie. “Raf springt wel nog regelmatig bij in het weekend. Soms, als hij wat minder werk heeft, zegt hij weleens dat hij ook fulltime in de winkel wil werken. Maar gelukkig doet hij zijn job veel te graag. Want elke dag samen in de winkel staan, hoeft voor mij ook niet”, lacht ze.

Ze heeft haar oude job alleszins nog geen seconde gemist. “Een buurtwinkel runnen is zwaar werk, dat wel. Ik ben er ook echt elke dag mee bezig. Maar het voelt nog altijd meer als een hobby dan een job.”