"Uitslapen tot half acht voelt nog altijd fout"

10 min.

Verhalen

In Het Laatste Nieuws van vandaag staat een mooi artikel over Buurtsuper.be-leden Carlos Struyvelt en Veerle die hun Carrefour buurtsuper na 14 jaar verkochten en kozen voor een stressloos en zuinig leven, met tijd voor de kleinkinderen. "Als ik op een doodgewone dinsdag ga wandelen, hoop ik nog altijd dat niemand me ziet", vertelt Carlos.

'Zo wil ik niet leven', zei Carlos. Ik antwoordde: 'Ik ook niet.' En dat was dat."

Op 31 maart 2021 namen nieuwe eigenaars de Carrefour-supermarkt van Carlos Struyvelt (59) en Veerle Vangeenberghe (49) in Evergem over. Dat kwam geen dag te vroeg. Carlos en Veerle hadden een aftelklok op hun telefoons geïnstalleerd voor 'the final countdown'. In de laatste weken voor de overname stuurden ze mekaar oppeppende berichtjes met mooie, ronde getallen. 'Nog 22 dagen, 22 uur, 22 minuten en 22 seconden te gaan' of 'We zijn er bijna. De teller zegt nog 10.000 seconden.'

Bijna veertien jaar lang hadden ze hun buurtsupermarkt gerund. Zes dagen op zeven, 14 uur per dag, behalve op zon- en feestdagen. Dan sliepen ze de hele dag. Van het bed, naar de zetel en terug naar bed. "Ik was fier als de klanten lacherig vroegen of we in de supermarkt woonden", vertelt Carlos. "Ze zagen 's morgens vóór 6 uur onze auto al op de parking staan en 's avonds om 20 uur nog steeds. Ik vond dat dat zo moest."

Hun leven draaide al 100% rond de supermarkt. Ze hadden geen ruimte over, toen corona in 2020 voor extreme winkeldrukte zorgde. 's Avonds schoven Carlos en Veerle een afgeprijsde kant-en-klaarmaaltijd uit de winkel in de microgolf en om 20.30 uur kropen ze in bed. Er was niks anders meer. Het stopte nooit. Veerle: "Ik zie ons nog zitten aan ons bureau boven de supermarkt, eind 2020. 'Zo wil ik niet leven', zei Carlos. Ik antwoordde: 'Ik ook niet.' En dat was dat."

Carlos: "2020 was ons beste jaar ooit qua omzet, maar wat betekent dat als je óp bent? Ons plan was de supermarkt nog enkele jaren verder uit te bouwen en dan de interessantste overnamedeal te zoeken, maar we stapten er holderdebolder uit. Bij het eerste overnamevoorstel dat binnenkwam, hapten we toe. Misschien hadden we beter kunnen krijgen, ach ja."

Op de duur stonden we elk om beurten af te koelen, in plaats van onze winkel runnen.

Buurtwinkelsfeer

Veerle: "We schrokken van onszelf, want we waren gelukkig geweest in onze winkel." Carlos: "Ik groeide op in dit dorp en ik ken alle oudere klanten al sinds mijn kindertijd. De buurtwinkelsfeer van vroeger hing er nog. Veel ketens verbieden hun personeel te babbelen met de klanten, wij niet. Geen half uur natuurlijk, maar een praatje met 'Marietje en Louis' is de lijm van de samenleving."

"Onze 40 medewerkers voelden als familie aan. Een echtscheiding? Dan werd er in de refter samen uitgehuild. Met Sinterklaas stonden elk jaar 350 kinderen in de rij. Kerst, Pasen... dat was keihard werken, maar ook plezant. Onze winkel was met 1.200 m2 eerder klein, maar onze omzet was groot. We zaten in de top 15 van best draaiende Belgische Carrefours met zelfstandige uitbaters."

Jonagold-moment

"Het 'Jonagold-moment' in onze winkel? Die klant die gebaarde dat hij me wel zou krijgen en een streep dwars over zijn keel trok. Die man respecteerde de 'coronapijlen' op de grond niet en toen ik hem wees op de looprichting, slingerde hij zijn kar met alle macht weg. Het ding raakte twee oudere mensen nét niet en kwam tot stilstand tegen een rek bier. Nog was de man niet uitgeraasd. Tja, weer de politie bellen, dan maar."

En toch. Of we ons dat filmpje over 'de Jonagolden' nog herinneren, vraagt Carlos, over die gefrustreerde Aldi-klant die begin 2021 door het lint ging omdat zijn lievelingsappels niet voorradig waren. Carlos: "Vóór corona waren we al wat verbale agressie gewend, maar ineens was de grofheid overal. Als je tijdens je job zo vaak afgesnauwd en uitgekafferd wordt, kruipt het in je hoofd. 'Kom ik daarvoor elke morgen om 5 uur uit mijn bed? Ga ik elke dag om 20.30 uur slapen om dít vol te houden? Staat ons huis daarvoor in onderpand?" Veerle: "Als we voelden dat we zouden ontploffen, liepen we naar ons bureau boven en kalmeerden we mekaar."
 
Carlos: "Maar op de duur stonden we elk om beurten af te koelen, in plaats van onze winkel runnen. Waar ben je dan mee bezig? De ellende was: ik begon langzaam op die mensen te lijken. Ik schoot zelf buitenproportioneel uit mijn sloffen. Onze medewerkers spiegelden dat: 'Rustig, Carlos, zo zijt gij toch niet?' Ik werd iemand die ik niet wou zijn."

Wie een eigen zaak uitbaat, krijgt vanzelf krassen op zijn roze bril.

Geen zachte stoofpeertjes

Carlos en Veerle waren geen zachte stoofpeertjes. Het leven had hen al gehard. Ze hadden elk een echtscheiding doorgesparteld en ze waren in de supermarkt al een stuk naïviteit kwijtgeraakt.
 
Carlos: "Wie een eigen zaak uitbaat, krijgt vanzelf krassen op zijn roze bril. De eerste keer dat één van je vriendelijkste klanten in haar handtas een dubbele bodem blijkt te hebben, doet dat pijn. In het begin schrik je nog als die vriendelijke meneer die altijd 'Hey Carlos, alles goe?' roept, wijn van je steelt. De klassieke truc is trouwens aan de kassa één fles van 3 euro tonen, terwijl de andere vijf in het karton dure Bourgognes zijn."

"Maar ons geloof in de goedheid van de mens bleef dertien jaar lang overeind. Dat veertiende jaar, dat coronajaar veranderde iets. Ik wil geen té negatief beeld schetsen. Het merendeel van onze klanten waren lieve schatten, maar die anderen... (schudt zijn hoofd)""
 
De tijd uitzitten tot aan zijn pensioen, was niet haalbaar. Carlos had op korte tijd al twee 'hartdecompressies' gehad, zware hartritmestoornissen met een black-out. De dokter waarschuwde dat een hartaanval de volgende halte ging zijn.
 
Carlos: "Ik stond op een tweesprong: mijn leven omgooien of de onderkant van het gras zien. Het werd optie één. De zomer was een openbaring. Normaal zaten we in onze zwembroek nog distributieproblemen op te lossen aan de telefoon. Vervanging te zoeken voor ziek personeel. Techniekers te bellen voor een defecte koelinstallatie. En nu... alleen maar rust."

"Het mooiste cadeau van 2021 was de geboorte van onze twee kleindochtertjes Nia (4 maanden) en Camille (5 maanden). En onze kleindochter Ona (3,5) die voor het eerst bij ons kwam logeren. Ons werkritme maakte dat onmogelijk tot dan. We moesten 's nachts meteen kunnen uitrukken bij technische problemen, inbraak- of brandalarmen. Het deed ons pijn dat Ona ons niet écht kende. Nu wel. We willen geen enkel stapje van hun ontwikkeling meer missen."

Stress en succes zijn straffe drugs om van los te komen.

Afkickverschijnselen

Carlos: "In een lege agenda kijken bleek toch moeilijker dan verwacht. (gruwelt) Ik begon de stress te missen die ik vroeger zo haatte. Als de vrachtwagen 's morgens te laat aankwam en het ons tóch lukte om tegen openingstijd alle producten in de rekken te krijgen, dan voelde ik mijn energie gutsen. Stress en succes zijn straffe drugs om van los te komen. De kick is verslavend."
 
Veerle: "Oh, bij mij niet, hoor. (lacht) Ik vond die leegte net heerlijk: zonder tijdsdruk gewoon het huishouden doen. Carlos vroeg 's morgens: 'Wat doen we vandaag?' En als er geen antwoord kwam, werd hij onrustig." Carlos: "Vorige week, acht maanden na de overname, schoot ik voor het eerst om 7.30 uur wakker. Het voelde als een overtreding. Het eerste halve jaar werd ik nog elke morgen om 5 uur wakker, zoals vroeger. Aanpassen gaat traag. Ik moet mezelf elke dag blijven herprogrammeren: 'Néé, ik ben geen slecht mens. Ik sta het mezelf toe. Het mag." 

Veerle: "We benen stilletjes bij. We kunnen nu 'De slimste mens' live uitkijken zonder in slaap te sukkelen." Carlos: "Een maand na de overname gingen we op een dooie dinsdagmorgen wandelen. Mijn lijf liep wel door het bos, maar mijn hoofd was maar met één ding bezig: wat als iemand ons ziet? (lacht) Het leek helemaal verkeerd om niet te werken op een doordeweekse dag. Ik ben nog altijd niet van dat schuldgevoel verlost."
 
Veerle: "Maar we moéten elke dag wandelen. Het was vechten tegen de kilo's in 2021. In de supermarkt deden we makkelijk 15.000 tot 20.000 stappen per dag. Nu moeten we onze wandelschoenen aantrekken om — ocharme — aan 10.000 stappen te komen."
 
Carlos: "Eens het tuinhuis en de zolder waren opgeruimd, kwamen tegen de zomer de lastige vragen. Wie ben ik nog? Wat doe ik echt graag? Dus begon ik met een vriend wijn te verkopen en (hij ploft een stapel boeken op tafel, red.) ben ik romantische vakantieboeken beginnen schrijven. Een oude hobby die ik voortaan serieus nam."

"Voor u zit de auteur van ongecomplexeerde, rechttoe rechtaan liefdesverhaaltjes. Elk boek speelt zich op een ander Grieks eiland af. Twee boeken gaf ik in eigen beheer uit, het derde komt in april uit. Ik kan weer niet om mezelf heen: ik wil er verder en hoger mee geraken. Jij hebt toevallig geen connecties? (lacht)"

Collega-supermarktuitbaters kunnen ons nu inhuren om 'planogrammen' op te stellen

Opnieuw aan de slag

Carlos: "Na acht maanden van herbronnen, moest er nu weer brood op de plank komen. Wat de mensen ook mogen denken, we zijn niet binnen. Mensen vergeten dat zelfstandige supermarktuitbaters alle financiële risico's zelf dragen." Veerle: "Sinds kort zijn we freelancers. We spelen nog altijd graag 'supermarktje', maar dan zonder de eindverantwoordelijkheid. Collega-supermarktuitbaters kunnen ons inhuren om 'planogrammen' op te stellen — dat wil zeggen de rayons slim herschikken — maar ook om afwezigheden op te vangen. We zijn niet vies van rekken te vullen of de kassa te doen."
 
Carlos: "Financieel doen we het met minder, maar we hebben meer. Het plan is voortaan zuinig en weldoordacht te leven. Veel nieuwe kleren en dure restaurantbezoekjes hebben we niet nodig. Voor een dinertje met twee ben je gauw 150 euro kwijt. Met dat geld kan je verschillende dagen geweldig lekker koken. We eten alles op wat we kopen. Sans gêne leggen we afgeprijsde producten in onze winkelkar. Wij zijn het levende bewijs dat je daar niet van doodgaat. Jarenlang namen we nét niet vervallen voedingswaren mee naar huis. Ga na 17 uur winkelen, in de voormiddag betaal je de volle pot."
 
Veerle: "Carlos doet nu onze boodschappen. Voor mij is het een opgave." Carlos: "De eerste maanden gingen we minder naar 'onze' supermarkt. We wilden de nieuwe eigenaars niet op de vingers kijken, maar intussen komen we er weer heel regelmatig. Het is plezant om iedereen terug te zien, al krijg ik mijn boodschappen nooit op één voormiddag gedaan. (lacht)"

"We rijden voorbij de winkel met een goed gevoel, maar zonder heimwee. Vroeger wilde ik niet gespot worden aan de kassa van een concurrent. De mensen kijken in je kar en veronderstellen dat die producten beter of goedkoper zijn dan in je eigen zaak. Nu winkelen we bij alle ketens."

Als je te veel werkt, valt het niet op dat je vriendenkring verkleint.

Keerzijde én voorzijde

Zodra één supermarktuitbater in de streek stopt, volgen er meer, weet Carlos. "Vóór ons stopten de collega's uit Scheldewindeke en twee maanden ná ons die van Aalter. Als je collega's stoppen omdat zij het geen leven meer vinden, geef je het voor jezelf ook makkelijker toe. Er is een uitweg. Je moet niet."
 
"Wij waren ijverige bijtjes. Werken, werken, werken. Maar ooit komt de vraag: wanneer is je toren hoog genoeg? Heeft het zin om hem hoger te blijven maken? En waarom? Als je te veel werkt, valt het niet verschrikkelijk hard op dat je vriendenkring verkleint. Je collega's vullen automatisch de ruimte in. Tot het werk stopt. Dan blijk je op een klein eilandje te zitten."

"Wij hebben onze vrienden teleurgesteld, ja. Ik herinner me een oudejaarsavond waarop ik na aperitief, hoofdgerecht en dessert telkens in slaap viel op hun zetel. Plezant is dat niet. Nu is het zaak die fouten goed te maken en de oude vrienden weer dichterbij te krijgen."
 
Carlos: "De dochters weten dat al langer. Ze werden verpleegster en sociaal assistent. Ze wilden ons niet opvolgen, we hoefden de vraag zelfs niet te stellen. Ze zagen de keerzijde. Maar ook de voorzijde. Elke maand kregen ze van ons 100 euro om op te doen in de supermarkt. Dat extraatje is foetsie, maar ze kregen er wel gemotiveerde babysits voor in de plaats. Een ding is duidelijk afgesproken: we passen niet op vaste dagen op de kleinkinderen. We kunnen ons niet wéér laten vastpinnen. Ze snappen dat."

Bron: Het Laatste Nieuws

Gerelateerde artikels

Ambitieuze stadswinkel

Spar Mechelen Lamot,

Ambitieuze stadswinkel

4 min.
Belgische bloemkool
Warm aanbevolen: samenwerking met Croustico

Actueel

“We staan voor een copernicaanse revolutie”
Stap voor stap naar meer plantaardige voeding met halfhalf
VDAB Jobbeurs Verkoop & Horeca
cover-van-supermag-feb2024-hr.jpg

Super
MAG 1

SuperMAG nr. 1
Februari 2024

Ledenvoordelen

  • HACCP & Voedselveiligheid
  • Voedingsspeciaalzaken
  • Personeels- en Managementopleidingen
  • Loon- en arbeidsvoorwaarden
  • Franchise
  • Info & advies
  • Andere voordelen

Op de hoogte blijven?

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

We bewaren je gegevens voor een correcte opvolging, meer info in onze privacy policy