Simple comme bonjour

Onze zuiderburen zijn zeer vriendelijke mensen. Als je een volstrekt onbekende op straat tegenkomt, wordt er spontaan gegroet: ‘Bonjour Madame’ of ‘Bonjour Monsieur!’

De Fransen zijn nochtans veel formeler dan wij Vlamingen. Die ‘Madame’ of ‘Monsieur’ is een noodzakelijke toevoeging bij de begroeting. Pas als men de betrokken persoon al iets beter kent, kan een eenvoudige ‘Bonjour!’ volstaan. Ongetwijfeld komt hiervan het gezegde ‘Simple comme bonjour’.

’s Ochtends bij de bakker verzamelt zich dagelijks de lokale bevolking voor de obligate baguette. Zelfs in een dorpje waar pakweg een paar honderd inwoners al vijftig jaar wonen, spreken ze elkaar nog steeds aan met ‘Madame’ of ‘Monsieur’. Ze zijn dus niet alleen formeler, maar ook opvallend gereserveerder. Voor het land van de laatste nog gerespecteerde président, François – Et alors? – Mitterrand, zou je een iets vrijere omgang verwachten.

Maar die begroeting is iets waar zelfs het kleinste Franse kind zich niet in laat kennen. Als je in Vlaanderen een onbekende tijdens een wandeling spontaan begroet, wordt er vreemd opgekeken. Alsof de volgende stap zou kunnen neigen naar wat we inmiddels ‘grensoverschrijdend gedrag’ zouden noemen.

Het valt me zelfs op dat, wanneer bij ons een klant een winkel binnenstapt, die eenvoudige begroeting vaak achterwege blijft. Dat is opmerkelijk, aangezien iedereen ervan overtuigd is dat ‘winkelbeleving’ hét toverwoord is dat onze sector zou moeten wapenen tegen al dat e-commercegeweld.

Bij de Franse bakker kijken ze raar op als ik vraag wat zij precies doen om zich voor te bereiden op de toekomst en of ze ideeën hebben om het l’expérience en magasin-gehalte op te krikken. Maar ik word er wél begroet. Hartelijk begroet, bij het binnenkomen én bij het verlaten van de winkel: ‘Une bonne journée et à bientôt !’

Dat is zo Simple comme bonjour.