Ook werkloosheidsuitkering voor wie zelf ontslag neemt?

Elke werknemer kan in zijn loopbaan een beperkt aantal keren ontslag nemen en toch een uitkering ontvangen gedurende een bepaalde periode. Zo staat het er. Maar wat is een beperkt aantal keren? Twee keer, vijf keer, tien keer? En wat is een bepaalde periode? Zes dagen, zes weken, zes maanden? Of die maatregel zin heeft, is hoogst twijfelachtig. Maar dat hij duur dreigt uit te vallen, dat staat vast.

Te duur voor België, maar blijkbaar niet voor de mogelijk toekomstige paars-groene regering. Veel hangt natuurlijk af van de concrete invulling van die maatregel. Beperk je hem tot bijvoorbeeld tweemaal twee maanden in een loopbaan, dan zal de impact kleiner zijn dan als je het uitbreidt tot pakweg vier keer een half jaar. Maar ook dan wordt het niet simpel om onnodig arbeidsverlies, oneigenlijk gebruik en puur profitariaat te vermijden.

Bovendien is het de vraag of die maatregel wel wérkt als springplank naar een nieuwe job. Waarom niet uitkijken naar iets nieuws terwijl je nog aan de slag bent? En als je solliciteert, is het dan een troef om aan je nieuwe werkgever te zeggen dat je sinds vier maanden vrijwillig werkloos bent? Het voorstel laat econoom Ive Marx sprakeloos. Hij stelt vast dat mochten we de onbeperkte duurtijd van werkloosheidsuitkeringen behouden, we ook gaan uitkeringen geven aan vrijwillig werklozen en die uitkeringen vervolgens ook nog eens optrekken tot de armoedegrens. Hallucinant vindt hij het.