50 jaar enthousiast!

Christiane was een goede studente maar als tweede oudste in een gezin met vijf kinderen — van wie er eentje ernstig ziek was — bleef ze thuis om voor de jongsten te zorgen. Wanneer ze een jaar lang niet meer naar school is gegaan, moet ze gaan werken. Op 11 december 1972 neemt ‘mevrouw Bosmans’ van de Nopri in Willebroek haar onder haar hoede. Net geen vijftien jaar was Christiane toen. Ze werd verantwoordelijk voor het schoolgerief en de non-food.

“In die tijd had elke afdeling haar eigen kassa waar de klanten moesten afrekenen”, herinnert ze zich. De winkel was gevestigd in een oud gebouw dat bestond uit verschillende kleine huisjes. Echt praktisch was dat niet. "Beneden was een groot magazijn maar onze stock zat in de kamertjes boven. Mevrouw Bosmans en haar moeder woonden daar ook nog”, vertelt ze geanimeerd. “Daar moesten  we tussendoor om ons materiaal te halen.”  

Het waspoeder en alles wat tegen de vorst kon, stond drie huizen verder gestockeerd in een garage. “Als we in de winter de inventaris maakten, kwam oma Bosmans soep en sterke drank brengen om ons warm te houden. Als je dat nu aan iemand vertelt, gelooft die dat niet. Maar eigenlijk was het wel een leuke tijd.” Wanneer de winkel verhuist naar een grotere, nieuwe locatie worden er kleding, parfumerie en juwelen aan Christianes afdeling toegevoegd. “In het weekend mocht ik die kleding en juwelen dragen om te presenteren aan de mensen. Dat was zo fijn!” 

In 2016 neemt Frederic Van Hoecke de zaak over. Hij maakt er een AD Delhaize van en dat baart Christiane eerst heel veel zorgen. “Ik had 43 jaar lang met veel plezier voor mevrouw Bosmans gewerkt. Dus ik wist niet hoe ik ooit zou wennen aan die ‘nieuwe’”, glimlacht ze. 

Dat heeft gelukkig maar heel even geduurd want Frederic stal onmiddellijk haar hart. “Hij staat altijd voor iedereen klaar. En hij luistert naar alle suggesties van het personeel en de klanten en  doet er altijd iets mee.” Christiane is na 50 jaar nog geen enkele dag tegen haar goesting komen werken. Ook het team draagt Christiane op handen. “We zijn een echte familie! Soms is er weleens een conflict maar dat wordt altijd meteen aangepakt. Iedereen mag hier zijn zegje doen.” 

Christiane werkt nog 30 uur per week en is verantwoordelijk voor de parfumerie- afdeling en non-food. Daarnaast doet deze creatieve duizendpoot nog veel meer, weet Frederic. “Christiane maakt onze kaas-, charcuterie- en kreeftschotels. En dat zijn echte pareltjes. Hoger dan traiteurniveau. Ze zorgt ook voor de versiering in de winkel, samen met collega Nancy. Bovendien doet Christiane haar fulltime gewoon nog altijd in die 30 uur”, lacht hij.

“Het gaat tegenwoordig allemaal zo snel in de retail. Zelfs voor mij als 45-jarige is het soms moeilijk bijbenen. En toch zit Christiane altijd mee op de trein.” Frederic verwijst daarmee onder andere naar het nieuwe kassasysteem dat recent werd ingevoerd. “Vergeet niet dat ik ooit een kassa had met een grote hendel waar je aan moest draaien”, lacht ze. “Maar toen de nieuwe kassa’s er waren heb ik het gewoon geprobeerd en ik was er toch snel mee weg.” 

Deze zomer stak er een grote, witte envelop in Christianes brievenbus. “Een brief over mijn pensioen. Ik word 65 en dan krijg je die automatisch. Maar ik heb de omslag snel ergens verstopt. Die ligt daar nu nog altijd”, lacht ze. Toch zal ze op 1 maart 2023 met pensioen gaan. En de 2e maart? “Dan sta ik hier terug. Als flexi-jobber (lacht)!”     

Wat is hun sleutel tot succes? “Och, ik heb het gewoon altijd heel graag gedaan. En ik ben altijd een bezige bij geweest. Frederic zegt het ook als er iets beter kan én hij geeft regelmatig een complimentje. Dat motiveert. Zolang mijn gezondheid het toelaat, wil ik dit zeker nog blijven doen”, antwoordt Christiane.  

“Als je zo’n winkel overneemt, voel je meteen wie de trekkers zijn, wie de creatievelingen zijn, enzovoort. En je moet daar als werkgever op inzetten. Maar ik ben vooral dankbaar dat Christiane en het hele team me de afgelopen zeven jaar volgden. We zijn enorm sterk gegroeid in die tijd. En dat had ik nooit gekund zonder mijn collega’s”, besluit Frederic.