Boetes bij langdurige zieken? La politique symbolique!

Vorig jaar zaten volgens de officiële RIZIV-cijfers 485.435 Belgen ziek thuis. En dat is dan nog zonder de ambtenaren gerekend omdat die een apart ziektesysteem hebben waardoor ze niet in de Riziv-­cijfers zijn inbegrepen. De groei is vooral te wijten aan burn-outs en depressies.

Volgens arbeidseconoom Stijn Baert is de afschaffing van het brugpensioen mogelijk de aanleiding van deze groei. Oudere werknemers verklaren zichzelf, hierin gevolgd door artsen, ziek omdat ze zich voortslepen naar hun verlossende pensioendatum. Recent werd ook bekend dat werkgevers beboet worden als er teveel langdurig zieken zijn in hun bedrijf.

In stijgende mate stel ik vast dat de politiek, voortdurend opgejaagd door de media, er eerder voor kiest om een beetje in de marge te keuteren in plaats van naar structurele oplossingen te zoeken. Of soms zou de politiek gewoon moeten erkennen dat bepaalde problemen dermate maatschappelijk verankerd zijn, dat parlementsleden of ministers niet bij machte zijn om de oplossing te vinden in een wetsvoorstel of -ontwerp.

Burn-out is een gedeelde verantwoordelijkheid. Ongetwijfeld zijn er nog een pak werkgevers die zich nog niet realiseren dat onze samenleving en economie razendsnel verandert en dat hun HR-aanpak nog afstamt van het industrieel tijdperk. Uiteraard moeten werkgevers ook naar manieren zoeken om hun werknemers blijvend te begeesteren.

Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat burn-out eerder gerelateerd is aan een gebrek aan werkplezier. Maar werknemers moeten zélf ook initiatief nemen om ervoor te zorgen dat ze intrinsiek gemotiveerd blijven. Job crafting of 'baan boetseren' heet dat dan. Burn-out is een monster dat je vanuit verschillende invalshoeken moet aanpakken en dat niet enkel met boetes kan worden bestreden.