Onze mosselen zijn naar de haaien

“Het zijn er kleine dit jaar, maar ze smaken goed”.

Elk jaar worden de eerste mosselen met een kritisch oog beoordeeld op menig restaurantterrasje of gezellig thuis. Vlamingen zijn door de band optimisten en willen de gastronomische sfeer niet verpesten voor wat één van de culinaire hoogtepunten van het jaar moet zijn.

Want eigenlijk houden wij van grote en lekkere mosselen. Jammer genoeg zijn ze de laatste jaren geen vette vis meer. Kwekers verwijzen dan naar het minder geslaagd seizoen of de weersomstandigheden. Maar er is veel meer aan de hand …

Gehaaide discounters dumpen de kleinste mosselen op de markt om te kunnen uitpakken met de kleinste prijs of de grootste promotie. Het gevolg is dat, door het massaal aankopen van die kleinste mosselen, onze fel gesmaakte weekdieren geen kans krijgen om te groeien. Benamingen zoals ‘Extra’ en ‘Super’ doen zelfs vermoeden dat je voor de kleinste categorieën toch nog voldoende vlees in de kuip krijgt.

Mosselkwekers nemen minder risico als ze die kleinste mosselen en masse kunnen verkopen, want kleine centjes maken grote ventjes. Maar de échte grote categorieën krijgen hierdoor niet langer de kans om te groeien. Een kwaliteitscategorie zoals ‘Goudmerk’ heeft immers twee jaar nodig om volgroeid te zijn en dreigt nu dus haast onbetaalbaar te worden.

Wat de moraal is van dit - mogelijk voor sommigen - banaal mosselverhaal?

Het gegeven is exemplarisch voor de evolutie van onze complete voedingssector. Het productieproces moet alsmaar sneller en goedkoper. Hopelijk beseffen de onderhandelaars tijdens het verorberen van een kilo mosselen op hun welverdiend weekje aan zee, dat onze nieuwe regering ernstig moet nadenken over waar we naartoe willen met onze voeding.