Wij tegen zij

“Mensen moeten weten dat zelfs het eerste glas wijn ongezond is”, merkte een woordvoerder van de VAD op tijdens een radio-interview. De VAD profileert zichzelf als een betrouwbaar en onafhankelijk kenniscentrum rond alcohol en andere ‘drugs’. Niet verwonderlijk dat ik bevreesd terugdacht aan die lekkere fles Italiaanse wijn die we daags voordien gezellig samen hadden genuttigd. Zou ik mijn tafelgenoten opbellen om te peilen naar hun gezondheidstoestand? Het deed me terugdenken aan de coronapiek waar je spontaan vrienden contacteerde als bleek dat je een verkoudheid had opgelopen.

Datzelfde ongemakkelijke gevoel bekruipt me telkens op woensdagavond, als in het midden van mijn bord een heerlijk sappige steak smeekt om een bijhorende portie frietjes mét mayonaise. Een spontane alliantie van vegetariërs en milieuactivisten twitterde immers hun ongenoegen uit over de ‘Week van de steak-friet’. ‘De VLAM is de lobbymachine van de vleesindustrie’ kreeg 23 duimpjes en 4 hartjes.

Tijdens zijn afscheidsinterview zette ooit iemand van de Kankerliga mij weg als één van de stromannen van de tabaksindustrie. Mogelijk had hij ‘tabaksmaffia’ in de mond genomen, maar de journalist was dan toch zo mild om die uitspraak enigszins te nuanceren. Aanleiding hiervan was mijn smeekbede, tijdens een parlementaire hoorzitting over het anti-tabaksplan, om dan toch ook rekening te houden met de vele familiale en tot nader order legale tabaksverkopers.

Enige ruimte voor nuance is in onze gemediatiseerde wereld vaak ver te zoeken. Het is wit of zwart. Het zijn wij tegen zij. Het onderwerp van discussie wordt zelden nog op de inhoud beoordeeld, maar veelal op basis van de boodschapper. Heeft ooit iemand bestudeerd welke impact een verzuurde samenleving heeft op onze nationale volksgezondheid?