In De Standaard van 24.04: een kassierster getuigt over haar job

De dame die hier getuigt over haar beroep werkt al 7 jaar in een middelgrote supermarkt, waar  ‘iedereen alles moet kunnen’, wat wil zeggen: vrachtwagens uitladen, rekken vullen en op elk moment kunnen inspringen aan de kassa.

Over haar job

• “Ze zeggen dat je om gezond te zijn elke dag minstens 10.000 stappen moet zetten. In de supermarkt haal ik er makkelijk meer dan 25.000.”
• “Velen denken dat het een afstompende job is, maar zo ervaar ik het niet. Je zit voortdurend tussen de mensen en de meeste klanten behandelen ons respectvol en beleefd. De sfeer onder de collega's is goed en er is vaak tijd voor praatjes met de klanten. Op den duur begin je ze te kennen.”
• “Zon- en feestdagen zijn de drukste dagen, want dan komen ook mensen uit de omliggende gemeentes. Die zijn allang blij dat ze nog érgens terecht kunnen.
• Zaterdag klaagdag.
  “Op zaterdag krijgen klanten die minstens 10 euro besteden iets gratis. Je kunt niet geloven hoeveel mensen die maar 8 euro besteden toch beginnen te zagen omdat ze dat gratis product niet krijgen. Of ze proberen te sjoemelen met promoacties of ze vinden dat we te weinig spaarpunten geven. Wij krijgen de opdracht altijd vriendelijk te blijven en niet in discussie te gaan.”

 Over de rol van de buurtsuper

• “Wij hebben klanten die drie keer per dag komen om een kleinigheid te kopen en een babbeltje te slaan. Als ze afrekenen, zeg ik altijd: ‘Tot straks’.”
• “Anderen zien de winkel als een afspraakplek. In plaats van op café te gaan, staan ze twee uur aan een stuk te sjouwelen tussen de rayons. Het is bizar hoeveel levensverhalen je hoort als je de rekken staat te vullen.”

 Buurtsuper als welvaartsindex

• Naarmate de maand vordert, worden de karren leger, vragen klanten steeds minder cashback en gebruiken ze ons niet meer als geldautomaat. Op het einde van de maand weigert ons systeem ook steeds meer betaalkaarten.
• We hebben een jong meisje betrapt dat blijkbaar al een half jaar bijna dagelijks een koek kwam eten zonder af te rekenen. Het was vaak haar enige maaltijd.